كافه پيانو

خيلي وقت بود احساس بي‌فايدگي و بي‌مصرف بودن مي‌كردم و علاوه بر اين، يك‌بار كه دختر هفت ساله‌ام برداشت و ازم پرسيد: بابايي تو چه كاره‌اي؟! هيچ پاسخ قانع كننده‌اي نداشتم كه بهش بدهم. يعني راستش را بخوايد به خودم گفتم: تا وقتي هنوز زنده‌ام، چندبار ديگر ممكن است پيش بيايد كه اين را ازم بپرسد و من چندبار ديگر مي‌توانم ابرويم را بيندازم بالا و بهش بگويم: خودمم نمي‌دونم بابايي. اما اگر مي‌نشستم و داستان بلندي مي‌نوشتم و بعد منتشرش مي‌كردم، مي‌توانستم بهش بگويم: اگر كسي يك وقت برگشت و ازت پرسيد بابات چه‌كاره است، حالا توي مدرسه يا هر جاي ديگري، يك نسخه از كافه پيانو را هميشه توي كيفت داشته باش تا نشان‌شان بدهي و بهشان بگويي بابام نويسنده‌اس. خالا شايد خوب ننويسه، اما نويسنده‌اس.