كلود لوي استروس و زايش انسان شناسي

معرفي كتاب:
زماني که لوي استروس در دهه 1930 و پس از تحصيل در رشته فلسفه، براي مأموريتي اداري عازم ايالات متحد آمريکا شد و سپس به دليل شروع جنگ تا پايان آن در همان کشور باقي ماند، هيچ کس (و پيش از همه خود او) تصوّر نمي کرد که او انقلابي عظيم در علوم اجتماعي و به ويژه در انسان شناسي به پا کند. او، زماني که در جنگل هاي آمازون با انسان هايي از «جوامع ابتدايي» روبرو شد، توانست به درک پديده «انسان» برسد؛ پر شور ترين و راز آميزترين پديده هاي که مي توانست انديشه او را براي تمام عمر به خود مشغول کند.
در همين سال ها در آمريکا و در گروه هاي مهاجر اروپايي بود که از ملاقات و دوستي لوي استروس و رومن ياکوبسن ــ و با دو جلد کتاب انسان شناسي ساختاري که با فاصله بيست سال از يکديگر منتشر شدند ــ «ساختار گرايي» در حوزه انسان شناسي زاده شد. استروس از دهه 1950 به بعد بر تمام عرصه هاي انديشه فلسفي، اجتماعي و حتي سياسي تأثيرگذار بود. با وجود اين، انديشه او را نبايد به ساختار گرايي و نظريات ساختاري شناختِ جوامع انساني محدود کرد.
آنچه انديشه لوي استروس را چنين سرشار، پرشور و تأثيرگذار مي کرد، بيش و پيش از هر چيز، نگاه تازه اي بود که او به پديده هاي انساني داشت؛ ارزش جديدي که او براي ساختارهاي اسطوره اي و به ظاهر خيالي و سطحي قائل بود. از اين رو، اگر فرويد توانست ارزش رؤيا و ناخودآگاه انساني را در قالب روانکاوي بر همگان آشکار و در نتيجه براي هميشه علوم شناختي، روانشناسي و روان پزشکي را زير و رو کند، استروس نيز تحولي مشابه را در علوم اجتماعي ايجاد کرد و اين کار را با بيرون کشيدن اسطوره ها از لا بلاي متون کهن تاريخي و بازتفسير آن ها، در پرتوِ دانش و فرهنگ عظيم خود، به سرانجام رساند.