پشت پلك شب

صداهاي مختلفي در سرش مي‌پيچيدند. گويي همه قصد كرده بودند با هم حرف بزنند: اون مريضه! متاسفم عزيزم اما واقعا اميد زيادي بهش نيست. سكته شديدي كرده. حتي اگر از بستر هم بلند بشه... و افروز با خود انديشيده بود: «حتي اگه...؟!» دست‌هايش را محكم روي گوش‌هايش فشرد و پيشاني‌اش را روي زانوهايي كه آن‌ها را در بغل جمع كرده بود. نمي‌خواست چيزي بشنود. هيچ چيز جز اين‌كه حال او خوب شده است و باز به عصاي آبنوسش تكيه مي‌دهد عجزآلود و درمانده انديشيد: حالا فقط اون برام مونده. اوه خدايا... اونو ازم نگير!