لعين

مجيد غروي نويسنده ي جواني است که نوشته هايش بي تأثير از مکتب داستان نويسي زادگاهش يعني اصفهان نيست. او در آثارش متون کهن و چينش کلاسيک کلمات را به خدمت ميگيرد و در داستاني مدرن به کار ميبندد. لعين کتاب دوم از مجموعه ي زاينده رود است. سَبک کتاب اول اين مجموعه به روزگار احمد و افسانه ابريشمي در پاييز پرحادثه ي پنجاه و هفت مي پردازد. لعين اما سرگذشت نوجواني و جواني شخصيتي جديد به نام نيما اسفندياري را روايت مي کند نيما در مسير يک اردوي ورزشي به همراه هم تيمي هايش گرفتار دوزخي سرد ميشود. اين گرفتاري همزمان است با سفري ديگر سفري دروني که نيما در آن به جهان اميال و خواهشهاي سرکوب شده و محبوس پا ميگذارد. هزارتويي که نيما در آن قدم گذاشته مملو از موانع ذهني و عيني است. گاهي حتي مجبور به مبارزه با ديوهايي ميشود که راه را بر او بسته اند گويي حين کشمکش ها و بعد از هر خاني که از سر ميگذراند چراغي تازه پيش پايش روشن ميشود مقصد همچنان تاريک است و ناپيدا اما حضور وغياب مداوم يلدا شايد راهنماي او باشد.