سيب ترش

... ديشب قبل از خواب که تمام شب خواب به چشمم نيامد، در بالکن را باز کردم و چند دقيقه تو تاريکي و سرما ايستادم. رگه هاي سفيد برفي را که روي ديوارهاي خانه ي روبه رويي و حاشيه ي کوچه نشسته بود تماشا کردم و يادم افتاد که مي گفتي از باريدن برف، بيشتر از هر چيز صدايش را دوست داري و من به تو مي خنديدم. آن وقت مني که به تو مي خنديد، گوش تيز کرده بود تا صدايي را که مي گفتي و آن همه با اصرار، بشنود. خيلي خب، راست مي گويي، حق با توست. برف که مي بارد، صدايي دارد که فقط در سکوت مطلق مي شود شنيد. مثل وقتي انگشت روي آخرين پرده ي تار مي گذاري و مضراب مي زني. مثل وقتي نوک انگشتت را روي سيم سل فشار مي دهي تا از ارتعاش نامحسوسش کيف کني. مثل...