قصه هاي كوتاه براي بچه هاي ريش دار

زينا (تازه‌عروس) پرسيد: امشب چكار مي‌كنيم؟ گفتم: چطور چكار مي‌كنيم، مقصودت چيست؟ گفت: تو خانه كه نمي‌توان ماند، آدم ديوانه مي‌شود. گفتم: چرا نمي‌توان در خانه ماند؟ گفت: مگر ما زنداني هستيم، تو خانه ماندن كه معني ندارد و مرسوم نيست. گفتم: مثلاً مي‌گويي چكار كنيم؟ گفت: من چه مي‌دانم، تو بايد تصميم بگيري. گفتم: والله من عقلم به جايي نمي‌رسد. خودت چه فكري مي‌كني؟ گفت: برويم سينما. گفتم: برويم سينما. رفتيم سينما. همينقدر بگويم كه خوش نگذشت و اوقات تلخ به منزل برگشتيم. اوقاتمان (بي‌ادبي مي‌شود)... مرغي بود و با هم حرف نمي‌زديم. زينا به حرف آمد و گفت: تقصير تو بود. بدون آنكه نگاهش بكنم پرسيدم: چرا تقصير من؟ گفت: چرا مرا به اين سينما بردي؟ ديدم سر ستيزه دارد. جواب ندادم. برآشفت كه چرا جواب نمي‌دهي. خلاصه آنكه ناسازگاري شروع شد و دوره قهر و آشتي مانند شب و روز توالي غيرمطبوعي پيدا كرد...