او را صدا بزن

از متن كتاب:
هزار جور شايعه‌ي بي‌سروته راه افتاده که ديگر هيچ‌وقت وصل نمي‌کنند و کلاً مرزها را هم مي‌بندند و از اين مزخرفات. هرچه پيامک مي‌آيد که قضيه داخلي نيست و کلاً قطع شده بابا… يکي نيست بگويد يعني چه؟ يعني يکي دستش خورده به سيم اينترنت جهان و يکهو آن همه بندوبساط و يال‌وکوپال هيچي به هيچي؟ چه مي‌دانم.
بدون اين‌که به امير و حسين چيزي بگويم، بلند مي‌شوم و پياده مي‌روم تا داروخانه‌ي دور ميدان که ده دقيقه بيشتر راه نيست. از هر پنج ماشين توي خيابان، چهار تا پر است از چمدان و جاروبرقي و فرش و فلان. کرده‌اند توي هر جاي ماشين که مي‌شود: باربند، روي خودشان… فاصله‌ي بين گاز و کلاج، که مثلاً فرار کنند! آن بقيه هم که باروبنديل‌شان را نبسته‌اند حتماً دل توي دل‌شان نيست که زودتر برسند خانه و… اين چيزي که من توي خيابان مي‌بينم، بايد تهران تا دو سه روز ديگر کلاً خالي بشود.