وقايع نگاري مرگ يك ديوانه

ديوانگي هم مثل وارونگي امري کاملاً نسبي است. به احتمال قريب به يقين بين من و آن بالايي ها يکي مان ديوانه است. منطق حکم مي کند ديوانه ها در اقليت باشند و اگر اين طور باشد، اين پايين دارالمجانين است و من تنها ديوانه اش هستم اما چطور مي توان مطمئن شد؟ به نظر مي رسد حافظه ام را از دست داده ام، هيچ خاطره دوردستي در ذهنم ندارم. هر چه هست، همين جاست، همين تاريکي و نموري و غير از اين عدم. ديوانه ها از نيستي متولد مي شوند. دنياي پيش از جنون منطقش، قوانينش و هوايش براي نفس کشيدن فرق مي کند و اين طور است که هر ديوانه اي لااقل دو بار مي ميرد.