موميا و عسل

اين کتاب سومين مجموعه‌داستان منتشرشده مندني‌پور است. او در اين اثر همانند ديگر مجموعه‌داستا‌هايش فرم‌گرايي و استفاده از ساختارهاي زباني را (که يکي از مشخصه‌هاي اصلي داستان نو به ‌حساب مي‌آيد) موردتوجه قرار داده است. داستان‎هاي مجموعه‌ي «موميا و عسل» را نمي‌توان بدون اشاره به تک‌تک داستان‌هايش در قالب يک تعريف کلي جا داد؛ چراکه اين آثار طيفي از موضوعات، شخصيت‌ها، ساختارها و رويداد‌ها را دربرمي‌گيرند. در وراي هر داستان مي‌توان رنجي را يافت که شخصيت‌ها را به دردي ماليخوليايي دچار مي‌کند. در اين داستان‌ها گاهي رازي به ميان مي‌آيد که خواننده را براي کشفش به لايه‌هاي زيرين روايت مي‎کشاند. در برخي از داستان‌ها نيز طبيعت و چشم‎اندازهايش همچون قابي وهم‌آلود مخاطب را مجذوب خود مي‌کند.
در بخشي از داستان موميا و عسل مي‌خوانيم: «زنک يازده ماه را تمام کرده و هنوز بچه‌اش نيامده. بچه توي شکمش زنده است، ولي نه مي‌افتد نه مي‌آيد. مي‌گويند صداي گريه‌اش را هم مي‌شنوند. من براي آن‌که نشنوم زدم به سردابه.»