درباره ي مادرم

«حافظه‌ي مادرم ضعيف شده بود. ماه‌هاي آخر عمرش غرق در دنياي کودکي شده بود. ناگهان دخترکي مي‌شد و کمي بعد نوعروسي ترسان. مادرم رازهاي سربه‌مهرش را برايم فاش مي‌کرد، درددل مي‌کرد، از مرده‌ها و زنده‌ها ياد مي‌کرد و من حيرت‌زده به آن کالبد و روح و حافظه‌ي روبه‌پايان نگاه مي‌کردم.
عشق فرزندي، عشقي پرشور و نيرومند، اغلب در لفافي از شرم و ناگفته‌ها پيچيده شده است. مادرم با روايت گذشته‌اش خود را از زنجير حيات آزاد مي‌کرد، حياتي که چندان روزهاي خوشي به او نشان نداده بود. آن روزها پريشان‌گويي‌هايش را از پي هم دنبال مي‌کردم، درد مي‌کشيدم و البته او را کشف مي‌کردم.
چ _ ‌يا تقريباً هيچ‌چيز_ نمي‌دانستم.»
- طاهر بن جلون