خاطرات يك ديوانه و داستان هاي ديگر

«از نوع‌دوستان سخاوتمند که جز راه‌آهن و دبستان گواهي براي اثبات پيشرفت خِرد ندارند، خواهم پرسيد، از اين عالمان شاد اگر داستانم را خوانده باشند، خواهم پرسيد چه مرهمي براي دردهايي که پيش چشمشان آورده‌ام، دارند؟ هيچ، جز اين است؟ و خواهند گفت جبر، البته اگر اين واژه را در خاطر داشته باشند. تقصير بر گردن اين قدرت قهار شوم و رازآلود است که با انسان متولد مي‌شود، حتي پس از نابودي او نيز پابرجا مي‌ماند، در کمين تمام قرن‌ها و امپراتوري‌ها مي‌نشيند و با بي‌رحميِ تمام مي‌خندد و فلسفه و انسان‌ها را تماشا مي‌کند که در سفسطه‌هايشان به خود مي‌پيچند تا وجودش را انکار کنند، اما او چون هيولايي که با جمجمه‌ها بازي مي‌کند، تمام انسان‌ها را در دستان پولادين خويش مي‌فشارد!»