معناي برج بابل

معناي برج بابِل سرشار از تناقض‌هاست و نخستين تناقضش همين فرمي است که براي روايتش برگزيده؛ شبکه‌اي درهم‌تنيده از قصه‌ها که در قالب داستاني بلند روايت مي‌شوند. قهرمانانش نيز؛ پدري که پدر بودن را مي‌شناسد ولي خسته‌تر از اين حرف‌هاست و منجي‌اي که قرار است سوار پر سيمرغ به نجات و انتقام بيايد اما کارهاي مهم‌تري دارد.
اگر به يک معنا، قرارِ قصه بر آن است که زبان گوياي زمانه‌اش باشد، معناي برج بابل آينه‌اي است درخشان که پس و پشت‌هاي روزگارش را نيز مي‌نماياند.

فرو ريختن برجِ بابِل چيزي بود که اتفاق مي‌افتاد، مثل همه‌گيري بيماري ريوي که پيش‌بيني‌اش کرده بودند. وقتي سلطان شهر، چون سلطان است و دارنده شهر، ترسو مي‌شود و وقتي ترسو مي‌شود احمق مي‌شود و وقتي احمق بشود ممکن است خودش به دست خودش، خودش را نابود کند و کسي احمق‌تر از او به جايش بنشيند و دستور به ساختن برج بابل دهد. وقتي برج ساخته شود بالاخره يک روز فرو خواهد ريخت.