كابوس هاي خنده دار

نويسنده در رمان کابوس‌هاي خنده‌دار ماجراي شکل‌گيري گروه تقليدچي حبيب‌سلموني را از زبان پسر نوجوانِ او، عطا، تعريف مي‌کند. ماجرايي که طنز غم‌انگيزي دارد و از قدرتِ هنر و تاريخ مبارزه مي‌گويد.
زمان وقوع داستان برمي‌گردد به دوران قاجار و قحطي بزرگ در ايران. عطا، پدر و مادر، خواهرها و دامادشان دسته‌ي سياه‌بازي دارند و با هم نمايش اجرا مي‌کنند. روزي، مردي ناشناس آن‌ها را به‌ازاي غذا استخدام مي‌کند تا چند شبي در عمارتي در شهريار تيارت داشته باشند. وعده‌اي دلچسب و شيرين که براي خانواده‌ي گرسنه‌ي حبيب خوش‌آيند و خواستني است. اما همين که آن‌ها وارد عمارت مي‌شوند هول و وحشتي تازه را تجربه مي‌کنند و زندگي‌شان به خطر مي‌افتد.
خواندن اين داستان شبيه سفر به گذشته است و از کوچه‌پس‌کوچه‌هاي تهران قديم مي‌گذرد. از محله‌ي سنگلج تا دروازه غار و مخاطب را در کنار دو گروه از مردم بالادست و فرودست جامعه قرار مي‌دهد. شخصيت‌هايي خسته و زخمي که هر کدام به شيوه‌ي خودشان براي بقا و ادامه‌ي زندگي تلاش مي‌کنند تا شادي و آرامش، احترام و آسودگي را به دست آورند؛ گروهي با انتقام و گروهي ديگر با هنر.
وقايع پيش‌بيني‌ناپذير، ماجراهاي پي‌درپي، اشاره‌هاي تاريخي و جنبه‌هاي نمايشيِ اين اثر باعث مي‌شود که زندگيِ عطا و خانواده‌اش يکي از به ‌يادماندني‌ترين روايت‌هاي داستاني ايراني باشد که از ظلم، خشونت، مبارزه و هنر مي‌گويد و شجاعت، ذکاوت، سرسختي و دوستي را ستايش مي‌کند.
پرداختن به تاريخچه‌‌ي نمايش‌هاي روحوضي در ايران در قالب يک داستان جذاب و پرکشش يکي ديگر از امتيازهاي رمان کابوس‌هاي خنده‌دار است که مخاطب را با يکي از تأثيرگذارترين و مردمي‌ترين آيين‌هاي نمايشي ايراني آشنا مي‌کند و صحنه‌هايي شاد، انتقادي و تفکربرانگيز را مي‌سازد.