شب نشيني بعد از مراسم تدفين

از متن كتاب:
سايه ريحان روي ديوار مي رقصد. سايه رقصان او آويخته از سقف، آويخته از تيرک چوبي. مي خواهم طناب را از گردنش وا کنم. دستم نمي رسد. ريحان آونگان از طناب مي خندد و مي گويد: «ولش کن. اين طوري راحت تر مي خوابم. دستهايم را ببين...» بعد انگشت هايش را مي گيرد جلوي دهانش و به آن ها فوت مي کند. انگشت ها بخار مي شوند. چشم ها، موها، لباس ها، دروديوار خانه، ستون ها و تيرک چوبي سقف هم. عقب عقب مي روم و روي لبه زوال مي ايستم. همه چيز به شکل تکه هاي کوچک ابر از هم وا مي رود و در فضا رها مي شود. از ريحان چيزي باقي نمي ماند جز چند قطره عرق نشسته روي پيشاني و نفس زدن هاي تندي که از خواب مي پراندم.