درخت خون

مهدي جواهريان سينما خوانده و سال‌ها متونِ حکمت هندي و شعر برخي شاعران غربي را به فارسي برگردانده. بسيار سفر رفته و تجربه‌هاي زيسته‌اش در مقام يک نويسنده منحصربه فرد است و از دلِ همين تجربه‌ها، دانش و دغدغه‌ي تاريخ است که نوولاي درخت خون متولد شده است. او، با تسلط شگفتي که بر زبان فارسي دارد، قصه‌ي يک نقاش ازپادرآمده را نوشته. نقاشي که در شهر قزوين و در دوران ناصري زندگي مي‌کند. جواهريان از نگاه تمثيلي متنفر است و اعتقاد دارد که جهان را بايد واقع‌گرايانه نگريست؛ براي همين از «چنارِ خون‌بار» مقدسي در اَلموت پرده‌اي مي‌سازد و گويا مانيفستش در روايت تاريخ ايران همين تابلوست. اويي که معتقد است سرماي دي‌ماه اجازه‌ي رستگاري به هيچ بني‌بشري نمي‌دهد و مدام حکمت مي‌سازد در باب جهان. اما آيا مي‌توان به او اعتماد کرد؟ چه‌قدر از قصه‌ها و روايت‌هايش«واقعي» است؟ و اين همان جايي است که جواهريان خواننده را با تاريخي مواجه مي‌کند که انگار در پس آن چيزهايي ديگر پنهان شده...