قرار ما اين نبود

مادربزرگ شهره او را «تانيا» صدا مي‌زد. مادرش به او مي‌گفت «عروسک» و پدرش او را «خرگوشِ من» مي‌ناميد. بچه که بودم فکر مي‌کردم چه‌قدر وحشتناک است که آدم چهارتا اسم داشته باشد و وقتي ديگر نديدمش، تا مدت‌ها فکر مي‌کردم کسي او را صدا زده و او به دنبال آن صدا رفته و فکر مي‌کردم به چه اسمي صداش زده‌اند که رفته و ديگر نيامده.