خانم بئاته و پسرش

راستي وحشتناک نيست که آدمي مي تواند در ايام خوشي از هولناک ترين واقعه شوخي کنان و آسوده خاطر ياد کند، طوري که گويي واقعه اي از اين دست فقط براي ديگران پيش مي آيد و ممکن نيست براي خود ما رخ دهد؟! اما بعد رخ مي دهد، باورش نمي کني، با اين همه به آن گردن مي گذاري؛ و زمان مي گذرد، به زندگي ادامه مي دهي، در بستري مي خوابي که زماني با دلدار خود در آن سهيم بوده اي، از همان ليواني مي نوشي که او به لب برده است، در سايه سار همان درخت کاجي توت فرنگي مي چيني که پيشتر با او مي چيدي، با کسي که ديگر ميوه نخواهد چيد؛ و نه مرگ را دريافته اي و نه زندگي را.