بزها به جنگ نمي روند

اين كتاب به لحاظ فضا و شگردهاي داستاني اثري خلاقانه به شمار مي‌رود. داستان درباره‌ي روستايي است که هرساله هنگام آب‌گيري سد به زير آب مي‌رود. اهالي روستا استخوان‌هاي آبا و اجدادشان را از گورهاي زيرِآب‌رفته بيرون مي‌کشند و در گوري ديگر به خاک مي‌سپارند. آب‌گيري سد نه‌تنها زندگي زندگان روستا را دستخوش تغيير مي‌کند، بلکه مردگان هم از آن متأثر مي‌شوند.
رشيديان نويسنده‌ي ماجراجويي است که توانسته با اين سوژه‌ي متفاوت، داستاني پرتعليق و جذاب بيافريند. او ادبيات نمايشي خوانده و بعد از آشنايي با احمد محمود و هوشنگ گلشيري به طور جدي وارد عرصه‌ي داستان‌نويسي شده است. «دو پله گودتر» هم مجموعه داستاني از همين نويسنده است. «آقا رضا وصله‌کار» هم کتاب ديگري از اوست. رشيديان در داستان‌هايش از واقعيت تأثير مي‌گيرد. يعني ماجراها و شخصيت‌هاي واقعي را از فيلتر تخيل عبور مي‌دهد و در داستان‌هايش از آن‌ها بهره مي‌برد. اين نويسنده‌ي جوان سال‌ها در عرصه‌ي مستندسازي صنعتي و عمراني فعاليت کرده که مي‌توان تأثيرش را در کتاب بزها به جنگ نمي‌روند مشاهده کرد. خود نويسنده اين موضوع را تأييد مي‌کند و تصويرسازي‌هاي داستانش را بيش از هر چيز تحت‌تأثير فرآيند ديدن مي‌داند. او در تکميل اين موضوع مي‌گويد: «من چند سال به شکل پي‌درپي در پروژه‌هاي راه‌سازي حضور داشتم و از روند پيشرفت پروژه‌ها عکس و فيلم تهيه مي‌کردم، اما زماني شروع به نوشتن بزها به جنگ نمي‌روند کردم که مدت‌ها بود از اين محيط‌ها فاصله گرفته بودم، و تمام آن تصاوير ديگر در پس ذهن من ته‌نشين شده بود. از آن‌جا ديگر قدرت تخيل بود که تصاوير پس ذهن را به نفع داستان بازسازي مي‌کرد.»