بداهه در لامينور

گزيده‌اي از كتاب:

دستش را گلوله برده. انگشتش پريده بود بالا و خون مثل فواره ميدان مجسمه شتک مي زد به صورتش. موج انفجار همان موقع گرفته بودش يا بعد، نمي دانست. چيزي در قلبش سخت و جامد شده بود، نه يک شبه، به مرور. از تصاويري که سايه دست هاي باباش براي سرگرمي اش روي ديوار مي انداخت بدش مي آمد. بلد بود کبوتر بسازد، يا خرگوشي با گوش هاي تا به تا. يکي از گوش ها انگشت وسط بود، کوتاه و از ريخت افتاده. انگشت پريده را نديده بود اما هميشه تصورش مي کرد. وقت غذا خوردنِ باباش بيش تر. فکر مي کرد غذايي که توي دست هاش گلوله مي شود، انگشت قطع شده دارد.