من شماره سه

دومين رمان عطيه عطارزاده (1363)، روايتي است از جنون. قصه ي يک راوي عجيب در آسايشگاهي رواني نزديک تهران در سال هايي نه چندان دور. عطارزاده با نخستين رمان خود، راهنماي مردن با گياهان دارويي، توانست موفقيت هاي چشم گيري کسب کند: نظرات متعدد منتقدان و جايزه ي بهترين رمان سال جايزه ي «هفت اقليم» و البته مخاطبان پرشمار. رمان تازه ي او، من، شماره سه، از منظر روايت قرابت دارد با کار موفق قبلي اش؛ روايتي عميق و تکان دهنده از يک ذهن خاص. رمان داستان يک آسايشگاه رواني است و راوي اي نسبتا جوان که با نقاشي ها و خطوط با ديگران ارتباط برقرار مي کند. آدم هايي که هر کدام به بهانه ي «جنون» در اين مکان کنار هم آورده شده اند. کساني که قصه هاي خاص و منحصر به فردي دارند و اين قصه ها مسيرشان را عوض کرده است. آن ها در انتظار و شايد دنبال يک اتفاق عجيب و نهايي اند. عطارزاده در اين رمان قهرماني ساخته که با آدم هاي فرعي بسيار زيادي در تماس است، کساني که مي توانند براي او روايت هايي متفاوت بسازند، و جنون که قرار است اين آدم ها را به هم متصل کند. رمان ريتم تند و سريعي دارد. مملو از جزئيات است و در نهايت بداعتي که قرار است اين قهرمان را متمايز کند...