نمك گير

پرستو بي‌باک، باز هم براي خودش دردسر درست کرده است، دردسري که اگر خانواده‌ي مادري‌اش بشنوند مجبور است جل و پلاس کارگاه قاليبافي‌اش را جمع کند! هم خودش براي هميشه برگردد تهران، هم خانه‌ي سنتي ماجون تبديل شود به مهمانپذير! فرش‌هايش را بدون سند و مدرک فروخته به پيرمردي که از او فقط سنگ قبر جا مانده… روزبه جهانگيري، تاجر جوان اما پر تجربه‌ي فرش، بعد از گذشتن چند ماه، هنوز ساهپوش پدرش است! پدري که هيچ‌وقت روي خوش به کار او نشان نداده و سعي کرده تا جايي که مي‌شود خود را آلوده‌ي کار او نکند… درست در همين بحبوحه که روزبه جهانگيري است و هزار مشغله کاري و خانوادگي، کسي مثل اجل معلق جلوي راهش سبز مي‌شود که “پولمو بده!” کسي که شک ندارد با ادعاي دروغينش قصد تلکه کردن خانواده‌ي آن‌ها را دارد، وگرنه عزت‌اله‌خان خدابيامرز را چه به فرش، آن‌ هم فرش دستي! از متن کتاب: روزبه کتري برقي را زد و همان‌طور سيخ و سنگ خيره شد به آن! افکار موذي تمام مسير کاشان تا خانه، مغزش را جويده بود! جويده و جويده و تف کرده بود در صورتش!… عذاب وجدان داشت مي‌کشتش! چرا درست همين روزها که کيوان مصمم شده بود سر و سامان بدهد به زندگي‌اش و… کيوان جوان‌تر بود! تازه‌نفس‌تر و… تجربه‌ي قبلي نشان مي‌داد کيوان عاشق شود از دل و جان مايه مي‌گذارد براي عشقش و… براي اولين بار طي عمر سي و چهارساله‌اش بدون فکر و نسنجيده تصميم گرفته بود!… براي اولين بار طي عمرش خطر را حس کرده بود آن هم اين همه نزديک… بيخ گوشش… براي اولين بار طي عمرش دلش نخواسته بود فداکاري کند! براي اولين بار طي عمرش خودخواهانه تصميم گرفته بود.