افسانه ي يك نجيب زاده ي ايراني

... گفتم قبول. اگر زود نمي گفتم، ممکن بود اما و اگر بيايد. ناباورانه نگاهم کرد. گفتم به يک شرط. در سيماي محتاط يا به زبان قلب او، ترسوي من چي ديد؟... تند لباس پوشيد. نه مثل هميشه. اصرار نکردم دکمه هاي مانتويش را ببندد يا گره روسري را سفت کند. دو تکه روبان سبز به مچ دست ها بست. به رو نياوردم. حالت کودکي داشت، با شوقي که کودک بايد داشته باشد و او هرگز نداشت. چه زود بزرگ شد، چه زود خانم شد...