پسري با 35 كيلو اميد

مادرم گريه مي‌کند و پدرم به من بدوبيراه مي‌گويد؛ يا برعکس! در چنين شرايطي به آن‌ها چه مي‌توانم بگويم؟ هيچ. نمي‌توانم چيزي بگويم چون همين که دهانم را باز کنم همه‌چيز بدتر مي‌شود. آن‌ها مثل طوطي فقط يک جمله را تکرار مي‌کنند: درس بخون! درس بخون! درس بخون! درس بخون! باشد فهميدم، آن‌قدرها هم خنگ نيستم! من هم مي‌خواهم درس بخوانم اما دل‌زدگي نمي‌گذارد! انگار در مدرسه چيني حرف مي‌زنند؛ هرچه مي‌گويند در سر من فرو نمي‌رود. يک گوشم در است و گوش ديگرم دروازه. من را پيش ميلياردها دکتر بردند براي چشم‌، گوش و حتي مغزم. نتيجه‌ي اين‌همه وقت تلف کردن اين بود که من مشکل تمرکز دارم. چي؟؟؟ من خودم خوب مي‌دانم دردم چيست، فقط کافي بود ازم مي‌پرسيدند. من هيچ مشکلي ندارم. فقط از آنجا خوشم نمي‌آيد...
اين کتاب درباره‌ي پسري است که از مدرسه و مدرسه رفتن بدش مي‌آيد، چون احساس مي‌کند در آنجا هيچ چيز تازه و به‌دردبخوري ياد نمي‌گيرد! پدر، مادر، مدير، معلم و دکترش اصرار دارند که او مشکل تمرکز، يا همان حواس‌پرتي دارد؛ اما خودش مي‌داند که تنها مشکلش نداشتن انگيزه‌ي کافي است...!