شكار بزرگ (بخش دوم: رشته اي نو در الگو) / چرخ زمان 4

سکوتي مرگ‌بار حکمفرما شد؛ سکوتي که بعل‌زمون اجازه داد عميق‌تر شود و سپس دوباره لب به سخن گشود: «حال، يکي هست که روي زمين راه مي‌رود، يکي که پيش از اين بدين نام خوانده شده و پس از اين هم خوانده خواهد شد؛ هرچند هنوز زمان آن نرسيده است. اژدها.»
همهمه‌اي از وحشت در ميان شنوندگان افتاد.
«اژدهاي تجلي‌يافته! ارباب بزرگ، ما قرار است او را بکشيم؟» اين صداي آن مرد شايناري بود که دستش را با اشتياق به کمرش و جايي که قرار بود شمشيرش باشد، برده بود.
بعل‌زمون به‌سادگي گفت: «شايد! و شايد نه. شايد بشود او را تبديل کنيم و به سمت خودمان بياوريم تا در خدمت من باشد. دير يا زود اين اتفاق خواهد افتاد، چه در اين عصر و چه در عصري ديگر.»
مردي که خود را بُرس مي‌ناميد، پلک بر هم زد. در اين عصر يا عصري ديگر؟ فکر مي‌کردم روز بازگشت نزديک است. اگر در همين عصر پير شوم و بميرم، برايم چه اهميتي دارد که در عصر ديگر چه اتفاقي خواهد افتاد؟ ولي بعل‌زمون دوباره داشت سخن مي‌گفت...