آدم هاي چهارباغ

در اين روزهاي پاييزي، در اين روزهايي که چشم‌پزشک‌ها زياد شده‌اند، آقاي دکتر بي‌کار و کم‌مريض شده. صبح‌هاي زود که بچه‌ها دارند مي‌روند مدرسه، او مي‌آيد کنار درِ چوبي زردشده? بزرگ، لابه‌لاي مغازه‌هاي پاساژطلا، مي‌ايستد و چارباغ را تماشا مي‌کند. درخت‌ها کم‌پشت‌تر شده‌اند. به فيروز وحدت مي‌گويد «نمي‌شناسم‌شون. مُرده‌ند؟»
«کي آقاي دکتر؟»
«درخت‌ها، ديگه نمي‌شناسم‌شون.»