آرمان شهر (يوتوپيا)

کتاب مور در عالمِ خيال، و در قالبِ روايت، نظمي اجتماعي و سياسي را پيشِ چشم مي آوَرَد که آرماني افلاطوني را خود تن آور کرده است. يعني، جامعه اي با نظمِ آهنينِ اخلاقي و در قالبِ چنان سازمانِ پيش انديشه اي که هيچ رخنه اي باز نمي گذارد تا «فساد» در آن راه يابد. ...آدم ها همه در رفتار نمودگارهايِ انسانِ آرمانيِ اخلاقي اند. در نتيجه، در رفتارشان هيچ کژروي از هنجارهايِ «درست» ديده نمي شود، که دولت-اين بار به جايِ خداوند- برنهاده است. به خلافِ ايمانِ مسيحيِ نويسنده، آنچه در اين عالم آرمان شهري فرمان رواست، روحِ گيتيانه يِ فلسفيِ يونانيّت است، نه خيالِ عالمِ مينُويِ مسيحيّت. در اين جا طبيعت يکسره مهار شده است. نه تنها طبيعتِ بيروني، که در چنگِ تواناييِ فن آورانه يِ انسان است و در خدمتِ نيازهايِ او، که طبع يا طبيعتِ درونيِ آدميان نيز. در آن سرزمين نشاني از هيچ چيزِ «وحشي» و خودجوش نيست، چيزي طبيعي و خودرو و خودسر، که با قانونِ درونيِ خود زندگي و رفتار کند. بلکه اين جامعه همه چيز در درونِ يک فرهنگ، با سنجه هايِ اخلاقيِ مطلق، با زورِ دولت قالب بندي شده است. در آرمان شهر با از ميان برداشتنِ عاملِ اصليِ «فساد» و کَژرويِ اخلاقي، يعني پول، و بي ارج کردنِ زر-و-زيور و ثروت، هوسِ آن ها را در دل مردم کُشته اند. و بدين سان، همه را يکسره با هم برابر کرده اند. از «پيوست» مترجم