هويت ايراني از دوران باستان تا پايان پهلوي

هويت ملّي و قومي، مانند ديگر پديدارهاي اجتماعي، مقوله‌اي تاريخي است که در سير حوادث و مشي وقايع تاريخي پديدار مي‌شود، رشد مي‌کند، دگرگون مي‌شود و معاني گوناگون و متفاوت پيدا مي‌کند.
هويت ملّي و قومي از تصور تمايز و رويارويي ميان «ما» يا «خودي‌ها» در برابر «ديگران» يا «بيگانگان» نشئت مي‌گيرد. اين احساس دوگانگي ميان «ما و ديگران» اگر در حد اعتدال و معقول باشد مي‌تواند همچون نيرويي براي هم‌ياري و اعتلاي فرهنگي ظاهر شود و اگر به قلمرو تعصبات و دشمني‌ها و کينه‌توزي‌هاي ملّي و قومي و نژادي درآيد يا به بهانه‌ي چالش با تعصبات ملّي و قومي، به نفي و انکار و تمسخر ميراث فرهنگي خويش بنشين، نيرويي ويرانگر خواهد شد، زاينده‌ي دشمني و ستيزه‌جويي.
در کتاب حاضر پس از بررسي فشرده‌ي ديدگاه‌هاي مربوط به هويت قومي و ملّي، که بازسازي هويت ايراني را در دوران ما شکل داده و به تصوير کشيده‌اند، تحول تاريخي هويت ايراني در دوران پيش از اسلام، سده‌هاي ميانه‌ي اسلامي تا دوران صفويه، پيدايش هويت «شيعي ايراني» در دوره‌ي صفوي و سرانجام پيدايش تطور و هويت ملّي ايراني در قرن‌هاي نوزدهم و بستم ميلادي بررسي و تحليل مي‌شود.