معسوميت

از متن كتاب:
از خياط‌خونه که زدم بيرون، پياده رفتم طرف خونه. چند قدم که برداشتم باز اون فکر هميشگي اومد سراغم. درست نمي‌دونم چرا اما از دو سال پيش که بابا و مامان از هم جدا شده بودند، هر وقت مامان رو تو خياط‌خـونه مي‌ديدم اون فکر مسخره مي‌اومد سراغم. منظورم اينه تا چند روز دلم مي‌خاست رييس‌جمهوري شهرداري وزيري وکيلي چيزي بودم و مي‌تونستم دستور بدم يه روز رو به اسم «روز عروس» اسم‌گذاري کنند و تو اون روز همه‌ي زن‌هـاي شهـر، از پـيـر و جوون گرفته تا مجرد و متاهل تا بچه و بزرگ و سالم و مريض و آزاد و زندوني، همه لباس عروس بپوشند و بريزند تو خيابون‌هاي شهر و همه‌جا رو قرق نور کنند.