عشق روي پياده رو

ملافه را روي محسن مي‌کشم و عينک کوچک ستاره را از چشم‌هاش برمي‌دارم. چراغ را خاموش مي‌کنم و به رخت خواب مي‌روم. شايد امشب خواب زودتر سراغم بيايد. اما نمي‌آيد. چراغ را که خاموش مي‌کنم انگار به دنياي ديگري مي‌روم. همه چيز به نظرم غيب مي‌شود و هيچ چيز نمي‌بينم. حتي محسن و ستاره را که کنارم خوابيده‌اند. بعد همه چيز مي‌شود ابراهيم. خيلي سعي مي‌کنم افکارم را به کارهاي روزمره‌اي که انجام داده‌ام مشغول کنم. به مدير و مدرسه و بچه‌هاي کلاس. اما ذهنم مثل اسب چموشي رو برمي‌گرداند و ابراهيم مي‌پرد درست وسط کلاس. آن‌گاه ذهن را از تصاوير آشفته و آميخته به ابراهيم مي‌تکانم تا ابراهيم هم پاک شود و خيال به جايي برود که ابراهيم نباشد.