تو تنها نيستي

تا حالا به نقش کلمه‌ها تو زندگي‌مون فکر کرده‌ايد؟ ما به لطف کلمه‌هاست که مي‌تونيم با هم حرف بزنيم و به بالاترين و دلچسب‌ترين احساسات انساني مثل عشق، دوستي، همدلي، درک متقابل و حتي ابراز غم و خشم و اندوه برسيم. حرف زدن به ما کمک مي‌کنه تا احساسات و افکار دروني‌مون رو ابراز کنيم. همين خيلي وقت‌ها کمک مي‌کنه تا با آدم‌ها به يه نقطه اشتراک برسيم و به هم نزديک‌تر و با هم صميمي‌تر بشيم. حرف زدن همون پروژه‌اي که خانم لاورن به بچه‌ها مي‌ده و ازشون مي‌خواد که هفته‌اي يه بار به کلاس هنرشون برن و با هم حرف بزنند. به بچه‌ها مي‌گه بايد حرف‌هايي رو بزنند که نمي‌تونند در حضور بزرگ‌ترها بزنند. بعد هم ازشون مي‌خواد که يکي از سخت‌ترين سوال‌هاي دنيا رو از خودشون بپرسند: «اگه تو دنيا بدترين اتفاق‌هاي ممکن بيفته، حاضرم به کسي کمک کنم؟ مي‌تونم پناه کسي بشم؟» يکي از مراحل انجام اين پروژه همينه که هر کدوم از بچه‌ها به دوستش بگه: «من پناه تو مي‌شم.»
رمان «تو تنها نيستي» نوشته‌ي ژاکلين وودسون يه رمان اجتماعي درباره‌ي مشکلات و دغدغه‌هاي نوجوون‌هاست. اين کتاب موضوعات مختلفي مثل تبعيض نژادي، مهاجرت، فوت يا به زندان افتادن يکي از والدين و ... رو در برمي‌گيره و داستان شش تا دوست رو روايت مي‌کنه که با حرف زدن از مشکلات و دغدغه‌هاي زندگي‌شون، به هم نزديک‌ و نزديک‌تر مي‌شن تا اين که يه گروه خيلي صميمي رو تشکل مي‌دن.
خوبي رمان «تو تنها نيستي» اينه که وقتي تموم مي‌شه با خودت مي‌گي: «آ، همه‌ش 158صفحه؟ کاش بيشتر بود.» اما شايد همين کوتاه بودن رمان يه امتياز مثبت هم حساب بشه. چون بي‌اختيار تو ذهن هر کسي که اين کتاب رو بخونه، ماندگار مي‌شه.
تو سايت‌هاي جهاني گودريدز و آمازون خواننده‌ها به اين کتاب ?.? ستاره امتياز دادند.
بوک‌ليست درباره‌ي اين کتاب گفته: «ژاکلين وودسون به خواننده‌ها ياد مي‌ده چطوري ارتباط‌هاي عميق و انساني رو که همه‌مون بهش نياز داريم، برقرار کنيم.»
مجله‌ي اسکول لايبرري هم گفته: «اين کتاب خواننده رو در هر سني که باشه، به اين فکر مي‌اندازه تا از خودش بپرسه: من هم مي‌تونم پناه کسي بشم؟»