وقت رفتن

يوزف وينكلر، نويسنده‌ي معاصر اتريشي، را شايد بتوان توماس برنهارتي ديگر ناميد. وينكلر هم مانند برنهارت از خمودگي ذهن‌ها در محيط‌هاي روستايي اتريش مي‌نويسد و از رياكاري آشكار و پنهان سياسي‌اي كه از دوران فاشيسم به ويژه در اذهان اقشار روستايي باقي مانده است. وقت رفتن شرح حال دهقان زاده‌اي است كه دوران كودكي‌اش در ملك و مزرعه‌ي پدري گذشته است، ملك و مزرعه‌اي كه او آن را جهاني بي‌زبان مي‌نامد. در اين جهان، محبت پدري سهم حيوانات مزرعه و خشونت سهم بچه‌هاست. آن دهقان‌زاده خود وينكلر است كه در اين اثر با زباني كوبنده، با آميزه‌اي از كفر و ايمان، آيين‌هاي كليساي كاتوليك را نقد مي‌كند.