دره ي مردگان راه رونده / دشت پارسوا 6

رازيان جوان نفس نفس مي زد و گونه هاي استخواني اش به سرخي دانه هاي نيمه رسيده ي انار شده بود. رازيان يک دقيقه اي در جايش ايستاد تا نفس هايش را منظم کند و بعد دست به گره گيسوانش برد و سعي کرد بازشان کند. ماندانا خيره به او جلو رفت و به جزئيات صورت، طرح دست ها و طرز ايستادنش و آن طور که نفس هايش را به درون مي کشيد و رها مي کرد، دقيق شد. روي انحناي گردنش، در محلي که استخوان ترقوه اش به شانه مي رسيد، خالي درشت و قهوه اي رنگ داشت. پوست دستانش لطيف بود و خط رگ هايش همان قدر برآمده بود که از او به ياد داشت. کف دست هايش سرخ، متورم و خاک آلود بود.
رازيان نمي توانست گره گيسوانش را باز کند و همين هم خط عميق اخمي را که ماندانا هميشه از چهره ي او به ياد داشت، روي پيشاني اش نقش کرده بود…