هزار و يك خشم 1 / روايت شهرزاد از انتقام تا عشق و زندگي

دلش هواي صداي آرامش‌بخش خواهرش و کتاب شعر پدرش را کرده بود. لبخند دلنشين و خنده‌ي مُسري شيوا را مي‌خواست.
دلش هواي تختخواب خودش را کرد و شبي که بتواند بدون هراس از سپيده‌ي صبح بيارامد.
و طارق را مي خواست. دلش مي‌خواست باز هم وقتي حرفي مي‌زد که از فرط اشتباه بودن کاملاً درست به نظر مي‌رسيد، خودش را جلو بيندازد و لرزش خنده‌ي او را از روي پيراهنش حس کند. شايد ضعف باشد اما نياز داشت يک نفر براي يک لحظه هم که شده، بار سنگين روي شانه هايش را بردارد. او را از اين بار سنگين خلاص کند. آن‌ طورکه روز فوت مادرش، طارق اين کار را کرده بود؛ زماني که شهرزاد را در حالي يافت کا به تنهايي در باغ گل سرخ پشت خانه‌شان نشسته بود و مي‌گريست.
آن روز، هر دو دستش را گرفته بود و هيج حرفي نزده بود. فقط رنج او را از وجودش بيرون کشيده بود، فقط با نيروي دستانش. طارق مي‌توانست باز هم همين کار را بکند. او با خوشحالي تمام اين کار را مي‌کرد. به خاطر شهرزاد.