هوانورد

وادالازکين از آموخته‌هايش به عنوان يک تاريخ‌دان در تمام رمان‌هايش استفاده کرده است. رمان‌هاي او آميخته به مفاهيم فلسفي هستند و تاريخ حقيقي روسيه را واکاوي مي‌کند. وادالازکين تاريخ و حال را به گونه‌اي در هم مي‌آميزد که براي مخاطب خسته‌کننده نيست. او در کتاب هوانورد از مفهوم سفر در زمان استفاده کرده است تا شخصيتي متعلق به دوره‌ي پيشين را به زمان حال بياورد و تفاوت‌هاي اين دو دوره را از ديد او بررسي کند. کتاب هوانورد در ژانر روان‌شناختي و تاريخي نوشته شده است. اين کتاب تصويري شفاف از زندگي در اوايل قرن بيستم روسيه را ترسيم مي‎کند.
داستان اين رمان با مردي سي‌وچندساله شروع مي‌شود. او در بيمارستان به هوش مي‌آيد و هيچ خاطره‌اي ندارد. او نمي‌داند کيست و حتي نامش را به خاطر نمي‌آورد. به‌مرور بخش‌هاي محوي از خاطراتش را به دست مي‌آورد که موجب شگفتي همگان مي‌شود. اين مرد ادعا مي‌کند که در سال 1900 متولد شده است، اما در سال 1999 چهره‌اي جوان دارد.