سفر به گراي 270 درجه

آرام قدم بر مي‌دارم. تقي شانه به شانه‌ام مي‌شود. کلاه کاموايي‌اش را کشيده رو گوش و گوشي بيسيم را داده زير آن. سرش را مي‌آورد جلو و آرام مي‌گويد: «حيدر سلام مي‌رسونه، مي‌گه خداحافظ!» سر تکان مي‌دهم. پاهايم را بيش از حد معمول بالا مي‌آورم. انگاري رو زمين خرده شيشه پاشيده‌اند. منطقه ساکت است. با دشمن فاصله زيادي داريم.
بشين. در جا مي‌نشينم و سرم را بر مي‌گردانم و به عقب نگاه مي‌اندازم. سايه پر رنگي هستيم که تا خاکريز خودي کشيده شده‌ايم. هنوز همه ستون وارد دشت نشده. سر بر مي‌گردانم. چند خمپاره از طرف دشمن شليک مي‌شود، از بالاي سرمان مي‌گذرد و پشت خاکريز مي‌ترکد. از دو ورمان ستون نيروها به سمت دشمن در حرکتند. آرام و در سکوت مي‌روند و تو تاريکي گم مي‌شوند.