سگ خوب قصه ما

گوشه يک خرابه، جنوب يک شهرِ بزرگ، سگي زندگي مي‌کرد. يک ماده‌سگ؛ که نه خيلي پير بود، نه چندان جوان.
زندگي‌اش که زندگي نبود. نفسي مي‌کشيد؛ دلش را خوش مي‌کرد که زنده است.
اسم به خصوصي نداشت. چون ولگرد بود و صاحبي نداشت که اسم رويش بگذارد.
سگ قشنگي نبود. پوست خاکستري‌رنگي داشت، با چند تا لکّه بزرگِ سياه.
لاغر و مردني بود؛ آن قدر که مي‌شد از روي پوست، دنده‌‌هايش را شمرد.
از روزي که خودش را شناخته بود، زندگي‌اش همان طور ملال‌آور و يکنواخت مي‌گذشت