تبر

نوشتن تبر، مثل بسياري از داستان‌هاي خوب، شايد با يك فكر شروع شده باشد كه به ذهن همه ما هم بارها رسيده اما پسش زده ايم، زيرا ته دلمان باور داريم كه قواعد زندگي اجتماعي با قواعد جنگ يكي نيست. از اين گذشته ميان حقيقت و مجاز فرق مي‌گذاريم و اگر كسي معناي مجازي يك ضرب‌المثل يا اصطلاح را نداند و آن‌را به معناي حقيقي بگيرد، اشكالي در كار او مي‌بينيم و او را به زبان نداني و حتي ساده‌لوحي متهم مي‌كنيم. اما تبر داستان چنين آدمي است، آدمي كه ميدان رقابت را ميدان جنگ و از ميدان به در كردن رقيبان را به معناي كشتن آن‌ها مي‌داند. به اين اعتبار، پايه داستان بر نوعي بازي با الفاظ و شوخي با كلمات است، اما از اين نقطه آغاز كه بگذريم هيچ چيز عجيب يا غير عادي‌اي در آن نيست. تلقي دور از ذهن قهرمان داستان از رقابت البته سايه‌اش را بر سراسر داستان مي‌اندازد.
- حسين معصومي همداني
دانلد وست‌ليك، نويسنده‌ي امريكايي آثار كميك-جنايي بايد جايزه‌ي نوبل را ببرد. ديگر بس است ستايش ازوقايع‌نويسان عصاقورت داده و وحشت‌زده و شبه ژرف‌انديش وضعيت بشر. وست‌ليك زرنگ و باهوش و بامزه است -نويسنده‌اي پركار- و خيلي هم ژرف‌انديش. ولي مگر داوران نوبل شوخ‌طبعي هم سرشان مي‌شود؟ فكر نكنم.
- ويليام كريستول