زمان كاغذي

وقتي برادر تايم اوونزِ يازده‌ساله براي دوره‌ي جديد درمان سرطان پذيرفته مي‌شود، تايم و خانواده‌اش بي‌اندازه خوشحال مي‌شوند. اين فرصتي بوده که انتظارش را مي‌کشيدند هرچند معني‌اش کوچ‌کردن به نيويورک و فاصله‌گرفتن چند هزار کيلومتري از خانه‌شان در سنديگو است. اين تغيير براي تايم سخت است؛ دلش براي خانه‌شان تنگ مي‌شود، براي دوست صميمي‌اش شاني، مادربزرگش و باغچه‌ي مخفيانه‌شان. چيزي که وضعيت را بدتر مي‌کند اين است که خيابان‌هاي شلوغ نيويورک خوش‌آمدگوي خوبي نيستند، اما تايم باور کرده که اين جابه‌جايي موقت است.
وقتي درمان ول نتايج جديدي را نشان مي‌دهد و پدرش کار تمام‌وقتي در شهر مي‌گيرد، تايم بايد بپذيرد که نيويورک از چيزي که فکر مي‌کرده دائمي‌تر است. وقتي احساساتش بيشتر درگير مي‌شود که مي‌فهمد با دوستان جديدش حس نزديکي دارد، از کسي خوشش مي‌آيد و حتي همسايه‌ي غرغرو و پرنده‌ي خوش‌آوازش را هم دوست دارد. تنها کاري که از دست تايم برمي‌آيد شمردن دقيقه‌ها، ساعت‌ها و روزها است و اين‌که اميدوار باشد زمان معجزه‌اي براي ول باشد و راهي براي برگشتن به خانه.