نوري زير درياچه / اسكارلت و آيوي 4

حرف هايش در تاريکي لا به لاي ما مي چرخيد. پشتم از بالا تا پايين لرزيد.
«ارواح مرده ها آرامش نداشتن. معذب بودن. و مي گن… مي گن روح اونايي که اون زير دفن شدن، دائم مي يان تو دره. اين طور مي گن.» صدايش آن قدر آهسته شد که همه مجبور شديم به جلو سرک بکشيم. «مي گن اگه خيلي دقت کنين، دير وقت شب… مي تونين صداي زنگ کليسا رو بشنوين، وقتي ارواح از کنارتون رد مي شن، سردي شونو حس کنين و نور چراغا رو زير درياچه ببينين…»
باز هم چند لحظه سکوت برقرار شد و پيدا بود همه نفس هاي شان را حبس کرده اند. و بعد… نجوايي که به زحمت شنيده مي شد، گفت: «نجات مون بدين…»
«واي، خداي من.» آيوي اين را گفت و دستم را محکم تر چسبيد.
پرسيدم: «شنيدي؟» ديگر جاي نفس عميق نبود، حالا تند و تند هواي سرد را تو ريه هايم مي کشيدم.