جام جهاني در جواديه

غروب بود، سياوش و دوستانش در پارک گل‌بهار جلسه داشتند. همه نشسته بودند و چشم به دهان سياوش دوخته بودند. سياوش سرش را پايين انداخته بود
و انگشتان دستش را توي موهاي سرش فرو برده بود.
يوسف گفت: «چي شده سياوش! از چي مي‌ترسي؟»
سياوش سر بلند کرد و گفت: «قضيه حسابي جدي شده. من اصلاً فکرش را نمي‌کردم اين‌ُطوري بشود.»
محمدعلي دستي به موهاي ژل‌زده‌اش کشيد، تار موهاي جلوي سرش را دور انگشت پيچ داد و خنده‌خنده گفت:
«ناراحت نشو سياوش، اما از قديم گفته‌اند يک ديوانه سنگي تو چاه مي‌اندازد
و صد تا آدم عاقل را سر کار مي‌گذارد!»