من پينوكيو (زندگي پينوكيو از زبان خودش)

نگاهم که به آن ها افتاد، از کرده ي خود دچار حس شرمندگي شدم. اما فهميدم که اين حس ناخوشايند زود ناپديد مي شود. نواي موسيقي و هلهله ي جمعيت درون چادر مرا به سوي خود کشاند. پس بي درنگ به آن سو شتافتم، بليط تهيه کردم و به درون خيز برداشتم. رفتم رديف جلو نشستم.
چه نمايشي! دوهنرمند بزرگ پانچ و جودي آن بالا داشتند سر به سر هم ميگذاشتند...