اخلاق بازجويي

گروهي با قراردادن امنيتِ ملّي و اجتماعي در صدر اولويت‌هاي حکومت، توسل به هر شيوه‌اي (حتي توسل به درجات مختلف خشونت) را براي دستيابي به اطلاعات حساس روا مي‌دارند. برخي ديگر حوزه عملِ بازجويان را به قانون و اصولِ اخلاقي محدود مي‌کنند و بر اين باورند که حتي در دشوارترين شرايط نيز عملِ بازجويان بايد در چارچوب قانون باشد. مدافعان هر يک از اين دو ديدگاه انديشه‌هاي خود را بر اساس فرضياتي درباره حقوق و وظايف متقابل فرد و جامعه بنا کرده‌اند.
نويسنده در اين کتاب به جنبه‌هاي مختلف اين مسئله بحث‌انگيز مي‌پردازد و آن را از چشم فيلسوفان و حقوق‌دانان مي‌نگرد. او مي‌کوشد با ارائه مثال‌هايي از پرونده‌هاي واقعي مسائلي همچون حقِ برخورداري از حريم خصوصي و حقِ سکوت در برابر پرسش‌هاي بازجو، حقوق متهمان و محکومان، حقوق افراد مشکوک به فعاليت‌هاي تروريستي و جاسوسي، حقوق زندانيان جنگي و اسرا، ريشه‌هاي تاريخي شکنجه و ترديدهايي که درباره ميزان کارآيي بازجويي‌هاي خشونت‌آميز وجود دارد و مواردي از اين دست را بررسي کند.