نيمه ي پنهان پزشك

منِ دانشجو قادر به درک و تشخيص اين موضوع نبودم که اشتباه در شيمي‌درماني موجب مرگ بيمار شده بود يا سرطان خون ِپيشرفته. ولي آن‌چه شاهدش بودم، تأثيري بود که اين اتفاق در پزشک گذاشت. از آن روز به بعد، به‌نظر مي‌رسيد ديگر نمي‌تواند سرش را بلند کند. طي هفته‌هاي بعد مخفيانه او را زير نظر داشتم، در آسانسور و از آن طرف لابي بيمارستان زيرچشمي نگاهش مي‌کردم. ديگر هرگز نديدم صاف بايستد. حالت بدني‌اش که گواه شرم و پشيماني‌اش بود، هرگز از ذهنم محو نمي‌شود. هر بار که در راهرو از کنارش عبور مي‌کردم، قلبم درد مي‌گرفت. آرزو مي‌کردم اي‌ کاش کاري از دستم برمي‌آمد. اي‌کاش مي‌توانستم با او ارتباط برقرار کنم و به او بفهمانم لااقل يک نفر به احساسش توجه دارد و او را درک مي‌کند. اما مگر من که بودم؟ يک دانشجوي سال سوم پزشکي که در سلسله مراتب عظيم باليني بيمارستان از «هيچ‌کس» هم رتبه‌ي پايين‌تري دارد.