آن روي سكه (آن چه از بيمارانم آموختم)

گزيده‌اي از كتاب:
مي‌توانستم آقاي رستون را تصور کنم که با شانه‌هاي افتاده روي لبه‌ي تختش نشسته و تفنگ را در دستش نگاه داشته. احتمالاً چند باري تفنگ را به طرف سرش بالا برده و هر بار موفق نشده کار را به پايان برساند. بعد، لوله‌ي تفنگ را داخل دهانش گذاشته، سرماي فلزي آن را به‌سرعت با لب‌هاي خشک و ترک‌برداشته‌اش حس کرده و لوله‌ي تفنگ در نرمي بين لب و زبانش جاي گرفته. تصور مي‌کردم احتمالاً زماني ‌که لوله‌ي تفنگ را در دهانش احساس کرده، وحشت کرده و به خود لرزيده و بعد، تفنگ را از دهانش بيرون آورده و در کشوي کمدِ کنار تخت گذاشته و در کشو را هم محکم بسته است.
صدايش شکوه‌آميز و سوزناک، اما حاکي از تسليم بود: «چرا بايد به اين زندگي ادامه دهم؟ نمي‌توانم راه بروم، همسرم حاضر نيست با من حرف بزند، هيچ کاري نمي‌توانم بکنم. هدف از اين زندگي چيست؟» ماتم‌زده به من خيره شد و ادامه داد: «شما به من بگوييد.» اين جمله‌ي او هم التماسي عاجزانه و هم درخواستي براي پاسخ بود...