از طهران تا پطرزبورغو از پترزبورگ تا تهران (قصه سفري كه با ناصرالدين شاه رفتيم)

همه چيز از مواجهه با يک پرده نقاشي شروع شد. ماجراي سفري که کنکاش در پرده، آن را به يک هم‌داستاني مبدل کرد؛ تجربه گردشي در قلب امپراتوري روس با کمک يک آشنا. همه ما درباره فرهنگ ملت روس و رهاوردهايش براي جهانيان، کم‌وبيش چيزهايي شنيده‌ايم: باله درياچه قو، محاصره لنينگراد، برادران کارامازف، کمونيزم، بريگاد قزاق، موميايي لنين، مرشد و مارگاريتا، ميدان سرخ مسکو، مشت آهنين استالين و…. ولي پيوند زدن اين همه به ترتيبي که بشود درک جامع و بسيطي از فرهنگ روس کسب کرد، آسان نيست. روايت به اين کار مي‌آيد که يک پل ارتباطي ميان ذهن ما و انبوهي از اطلاعات بزند. ما به واسطه آشنايمان درون محور مختصاتي تازه از زمان و مکان قرار مي‌گيريم تا موقعيت خود را بهتر درک کنيم. چرا که در غربت وقتي دستمان در دستان يک نزديک راه بلد باشد، فراغت‌خاطر مي‌يابيم تا با ديگاني بازتر و حواسي جمع‌تر به سيروسياحت بپردازيم.