كوكي

همه‌چيز از يک شب زمستاني شروع شد، وقتي که اهالي شهر در مهمانخانه? اسب سفيد جمع شده بودند، برف از سمت کوه‌ها مي‌باريد و باد با بي‌قراري ناقوس‌هاي برج کليسا را به حرکت وامي‌داشت. پنجره‌ها بخار گرفته بود، بخاري با درخشش مي‌سوخت، پوتسي گربه سياه پير جلوي بخاري مشغول چرت‌زدن بود و هوا پر از بوي خوش سوسيس، ترشي کلم و تنباکو بود. گرِتل دختر کوچولوي پيشخدمت، دختر مهمانخانه‌دار، با ليوان‌هاي دسته‌دار کف‌آلود و بشقاب‌هايي بخارآلود به اين‌سو و آن‌سو مي‌دويد.
در باز شد و دانه‌هاي سفيد و درشت برف با حالتي چرخان وارد اتاق شد تا در برخورد با گرماي تالار محو و آب شود. تازه‌واردها آقاي رينگل‌من ساعت‌ساز و شاگردش کارل بودند که پوتين‌هاشان را بر زمين کوفتند و برف را از روي پالتوي خود تکاندند.
شهردار گفت: «آقاي رينگل‌من است! خب، دوست قديمي، بيا اين‌جا پيش من.»
کارل با حرکت سر تشکر کرد و رفت تنهايي در گوشه‌اي نشست. حالتي غم‌زده و گرفته داشت.
شهردار گفت: «جوانک چه‌اش شده؟ انگار کشتي‌هاش غرق شده.»