پدرو پارامو

آن آبادي را از روي خاطره‌هاي مادرم مجسم کرد بودم، از روي دلتنگي‌اش لا‌به‌لاي آن آه‌هاي پر حسرت. تا زنده بود براي کومالا آه مي‌کشيد، در حسرت بازگشت به آنجا. اما هرگز نتوانست به آن جا برگردد. حالا من به جايش مي‌آيم. چشم‌هايي را با خود مي‌آورم که او با آنها به کومالا نگريسته بود. چشم‌هايش را به من امانت داد تا به جاي او تماشا کنم. به عقيده‌ي بسياري، پدرو پارامو بهترين رمان مکزيکي سده‌ي بيستم است و برخي نيز آن را از بهترين رمان‌هاي قرن بيستم ميدانند. وقايع داستان در دوزخي اساطيري و زميني مي‌گذرد، با مردگاني که به سبب خطاهاي گذشته‌شان پيوسته در تلاطمند. پدروپارامو، که با رئاليسم جادويي قرابت‌هاي انکار ناپذيريي دارد، کلاف در هم بافته‌اي است از تنهايي، جبرگرايي و اسطوره.