بالماسكه ي مرگ سرخ / كلاسيك هاي خواندني

وحشت و مرگ‌ومير در همه ادوار، در ممالک بيگانه کمين کرده است. پس چرا بايد براي اين داستاني که تعريف مي‌کنم تاريخي بدهم؟ فقط کافي است بگويم از دوره‌اي که حرف مي‌زنم، جايي در مجارستان، باوري پنهاني درباره‌ي ‌نظريه تناسخ روح وجود داشت. درباره‌ي خود اين نظريه ـ درباره درست‌وغلط بودنش يا احتمال وجودش چيزي نمي‌گويم. هرچند، از ترديدها درباره‌اش دفاع مي‌کنم ـ همان‌طور که لا بروير درباره‌ي تمام بدبختي‌هاي ما مي‌گويد: «اصلاً نمي‌تواند تنها باشد.» ولي در خرافات مجارستاني‌ها نکاتي ديده مي‌شود که خيلي سريع معناي خود را از دست مي‌دهد. آنها ـ مجارستاني‌ها ـ کلاً با مقامات شرقي‌شان فرق دارند. براي مثال، درباره‌ي «روحي» که قبل‌تر به آن اشاره شد، حرف‌هاي يک پاريسي حساس و روشن‌فکر را بازگو مي‌کنم: «روح فقط يک ‌بار در يک جسمِ حساس مي‌ماند: غير از آن، اسب، سگ، و حتي انسان، تنها شباهت محسوسي از اين حيواناتند.» خانواده‌هاي برليفيتزينگ و متزنگرستين قرن‌ها با هم اختلاف داشته‌اند. هيچ‌گاه دو خانواده‌ي اين‌اندازه برجسته بين‌شان خصومتي اين‌چنين مهلک نبوده. ريشه‌ي اين دشمني به نظر در جمله‌اي از يک پيشگويي باستاني يافت شده ـ «يک نام رفيع بايد سقوطي هراس‌انگيز داشته باشد، آن‌هم زماني که ميرايي متزنگرستين، مانند سواري بر اسبش، بر ناميرايي برليفيتزينگ غلبه مي‌کند.» مطمئناً خود اين جمله خيلي معنا ندارد يا اصلاً بي‌معني است. ولي، در زماني نه‌چندان دور، ماجراهاي جزئي‌تري باعث ايجاد پيامدهايي پرحادثه شده. وانگهي، اين خانه‌ها که کنار يکديگرند، از مدت‌ها پيش در امور شلوغ حکومتي تأثيري رقابتي داشته‌اند. به علاوه، اين همسايه‌هاي نزديک دوستاني نه‌چندان نزديکند؛ و سکنه‌ي قلعه‌ي برليفيتزينگ مي‌توانستند از ايوان‌هاي مرتفع‌شان پنجره‌هاي کاخ متزنگرستين‌ها را ببينند. ولي دست‌کم شکوه فئودالي‌ بيشتري داشتند، و از اين رو گرايشي براي کاستن احساسات تحريک‌شده برليفيتزينگ‌هاي کمتر اصيل و کمتر ثروتمند ايجاد کرده بود. پس نمي‌توانست جاي تعجب باشد که اين پيشگويي، هرچند احمقانه، بتواند در ظاهر عملي شود و اختلافات اين دو خانواده را که همين حالا هم با هر تحريکي از حسادت موروثي‌شان مستعد دعوا و مرافعه بودند حفظ کند.