پروانه و آتش (از حلاج تا حافظ) / سير تحولات يك تمثيل عرفاني در ادبيات ايران

معرفي كتاب:
حديث پروانه و آتش در زبان پارسي مثلي است معروف و معناي آن نيز کم و بيش معلوم، اشعار فراواني در اين زبان هست که در آن ها پروانه نماد عاشقي است که با ديدن روشنايي چراغ يا شمع از دور، به سوي آن پرواز ميکند و ديوانه وار خود را به آتش ميزند. رفتن پروانه به سوي آتش و حتي سوختن آن امري است طبيعي، وليکن برداشت عارفانه و شاعرانه اي که در فرهنگ ايران و ادبيات عرفاني از آن شده امري است تاريخي، شايد هيچ قوم و ملت ديگري چنين برداشت شاعرانه اي از پرواز پروانه به سوي شمع يا چراغ و سوختن و خاکستر شدن او در آتش نداشته باشد، مگر اينکه خود تحت تاثير فرهنگ شعر پارسي، به خصوص شعر صوفيانه آن، قرار گرفته باشد، مانند شاعران اردو زبان يا ترک.