بچه هاي كارون

اگر کسي مي آمد و به سرم دست مي کشيد، حتما مي توانست جاي دو تا شاخ را پيدا کند. باور کردني نبود. فرمانده که آن جور با اخم و تخم به همه دستور مي داد، چنان به اين يک ذره بچه - عبدل را مي گوييم - احترام مي گذاشت که بايد بودي و مي ديدي.